Nefelococigia

Peza de formato curto, onde se presenta a poesía dende unha linguaxe escénica, a través das posibilidades do corpo e a voz. Nesta ocasión, o eixo conceptual é a auto percepción reconstruida dende e por causa do ollo externo. Unha loita do interno cara fora, un diálogo de deconstrucción, destrucción, aceptación e rebeldía. Un berro de esperanza a pesares, e ao fin e ao cabo. A historia a penas comezou… cun acto performativo, e o poder da palabra.

A escenografía consiste nunha cadeira tradicional, sen brazos e resistente- preferentemente de madeira- que ten que facilitar o espazo ou programador.